میخ پرچ یا ریوِت بر روی نقاطی از شلوار لی پیاده می‌شود که احتمال پارگی به علت تحرک یا فشار وجود دارد. از این طریق استقامت شلوار بیشتر می‌شود. به عبارت بهتر، اگر این دکمه‌ها نبودند، شلوار لی زودتر پاره و یا حتی سوراخ می‌شود.ماجرای میخ پرچ و شلوار لی ریشه در تاریخ تولید این پارچه دارد و اینکه چگونه میخ پرچ تا این اندازه محبوب شد، بسیار جالب است. در واقع همین میخ پرچ بود که باعث تولید شلوار لی یا جین شد.
 
در دهه 1870 میلادی، کارگران از این شلوارها برای کار استفاده می‌کردند، اما مشکل اینجا بود که شلوارشان به علت سنگینی و نوع کار به سرعت پاره می‌شد. به همین دلیل بود که همسر یکی از کارگران به سراغ خیاطی به نام «جاکوب دیویس» رفت و از او خواست تا شلواری برای شوهرش بدوزد که به سرعت پاره نشود.آقای دیویس پس از مدتی به این نتیجه رسید که بهتر است از میخ پرچ در نواحی که بیشترین فشار را متحمل می‌شوند، استفاده کند. این نواحی شامل گوشه‌های جیب‌ها و پایین زیپ می‌شود. میخ پرچ می‌تواند پارچه دنیم را به خوبی نگه دارد و از این طریق استقامت آن را بالا ببرد.



او به لطف طرح پر بازده خود توانست به موفقیت برسد. از این رو، آقای دیویس به یک شریک تجاری نیاز داشت تا بتواند آن را به تولید انبوه برساند. وی با لوی استراوس ارتباط گرفت که در آن روزها تاجر بود.آقای دیویس و لوی استراوس توانستند گواهی ثبت اختراع را در سال 1873 میلادی به نام خود ثبت کنند. دیری نپایید که شلوارهای مجهز به میخ پرچ به تولید انبوه رسید و در اوایل دهه 60 میلادی هم با نام «جین» به بازار عرضه شد.شلوارهای دنیم تا سال‌ها پیش از معرفی میخ پرچ به بازار عرضه می‌شد، اما همین طرح کوچک ولی خلاقانه بود که باعث شد شلوار لی حتی همین امروز هم تا این اندازه طرفدار داشته باشد.